Race om de stenen
Door: wicovos
Blijf op de hoogte en volg Wico
13 Augustus 2011 | Verenigd Koninkrijk, Salisbury
11 augustus 2011,
De dag begon met weer eens een hoop gedoe over het ontiegelijk trage opstartritueel van de twee broertjes, die elkaar daarin de loef proberen af te steken. Toen we eindelijk in de auto zaten was het half een.
We reden naar Stonehenge, wat op nog geen tien kilometer van Salisbury ligt. Bij aankomst bleek het natuurlijk een toeristische attractie van jewelste en we moesten € 7,- betalen om er alleen omheen te mogen lopen. En daar loop je dan, ergens in een grasveld, met driehonderd andere toeristen, allemaal met een audiorondleiding aan hun oor (wij natuurlijk niet), met z’n allen linksom in een cirkel rond een mislukte grafheuvel van 5000 jaar oud.
Als je er aan komt rijden is dat van een afstandje een heel vreemd gezicht. Er staan en liggen dertig rotsblokken, die er helemaal niet thuis horen en je ziet al die toeristen er heel langzaam en bedachtzaam omheen bewegen. Dat is wat mij betreft het enige mysterieuze aan die plek. Toen ik er zelf liep had ik alleen maar de behoefte om juist weg te kijken van die stenen, die het weidse uitzicht alleen maar belemmerden. Ik had ook steeds zo’n smalende glimlach op mijn bakkes, die ik er maar niet af kon poetsen. Wat een onzin allemaal en ik verheugde me ondertussen op ons volgende tripje naar de paardenraces van Salisbury.
Bij het circuit aangekomen hebben we eerst even aan een Engelsman gevraagd wat de bedoeling was en hoe we ons programmaboekje moesten benutten. Hij legde uit hoe we moesten inzetten op jockeys en hoe we ons gewonnen geld konden innen.
Zo hebben we vijf races gegokt en bekeken en twee keer gewonnen en een keer een derde prijs gewonnen. Het was er best druk, ondanks het matige weer en hele families, vriendenclubjes en boeren met een pet, maar vooral ook veel dames waagden een gokje tijdens de wedstrijden. Als de paarden het rechte stuk voor de tribunes naderden, waar ook de finish was, begon de speaker steeds opgewondener commentaar te geven en zwol het joelen en juichen van het publiek aan. Dat maakte het echt spannend, natuurlijk ook doordat we zelf steeds op paarden hadden gewed.
Echt een heel leuke ervaring, die ik iedereen die Engeland bezoekt zou aanraden.
De dag begon met weer eens een hoop gedoe over het ontiegelijk trage opstartritueel van de twee broertjes, die elkaar daarin de loef proberen af te steken. Toen we eindelijk in de auto zaten was het half een.
We reden naar Stonehenge, wat op nog geen tien kilometer van Salisbury ligt. Bij aankomst bleek het natuurlijk een toeristische attractie van jewelste en we moesten € 7,- betalen om er alleen omheen te mogen lopen. En daar loop je dan, ergens in een grasveld, met driehonderd andere toeristen, allemaal met een audiorondleiding aan hun oor (wij natuurlijk niet), met z’n allen linksom in een cirkel rond een mislukte grafheuvel van 5000 jaar oud.
Als je er aan komt rijden is dat van een afstandje een heel vreemd gezicht. Er staan en liggen dertig rotsblokken, die er helemaal niet thuis horen en je ziet al die toeristen er heel langzaam en bedachtzaam omheen bewegen. Dat is wat mij betreft het enige mysterieuze aan die plek. Toen ik er zelf liep had ik alleen maar de behoefte om juist weg te kijken van die stenen, die het weidse uitzicht alleen maar belemmerden. Ik had ook steeds zo’n smalende glimlach op mijn bakkes, die ik er maar niet af kon poetsen. Wat een onzin allemaal en ik verheugde me ondertussen op ons volgende tripje naar de paardenraces van Salisbury.
Bij het circuit aangekomen hebben we eerst even aan een Engelsman gevraagd wat de bedoeling was en hoe we ons programmaboekje moesten benutten. Hij legde uit hoe we moesten inzetten op jockeys en hoe we ons gewonnen geld konden innen.
Zo hebben we vijf races gegokt en bekeken en twee keer gewonnen en een keer een derde prijs gewonnen. Het was er best druk, ondanks het matige weer en hele families, vriendenclubjes en boeren met een pet, maar vooral ook veel dames waagden een gokje tijdens de wedstrijden. Als de paarden het rechte stuk voor de tribunes naderden, waar ook de finish was, begon de speaker steeds opgewondener commentaar te geven en zwol het joelen en juichen van het publiek aan. Dat maakte het echt spannend, natuurlijk ook doordat we zelf steeds op paarden hadden gewed.
Echt een heel leuke ervaring, die ik iedereen die Engeland bezoekt zou aanraden.
-
14 Augustus 2011 - 11:30
Pa Vos.:
De appel valt niet ver van de boom.Jouw verslag doet me aan mijn culturele ervaringen denken b.v. in Griekenland.Paarden en gokken lijkt me leuker (nooit gedaan). Die kerels van jullie gaan mee op excursie. Goed, wat laat maar toch.... Volgens mij was dat bij ons anders , interessant , overedingskunst? Leuk zo'' n verslag. Liefs Pa. -
15 Augustus 2011 - 19:09
Wico Vos:
Die kerels hebben hun excursies zelf uitgezocht. Ze zijn zelfs teleurgesteld als we iets niet kunnen doen van hun lijstje. Geen overredingskracht nodig dus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
