Tanks tanken thanks!
Door: wicovos
Blijf op de hoogte en volg Wico
15 Augustus 2011 | Verenigd Koninkrijk, Salisbury
12 augustus 2011,
Tien uur ging de wekker en waren we allemaal paraat. Twee uur en een kwartier later zaten we in de auto naar Brommington, waar het grootste tankmuseum ter wereld is gevestigd.
Anderhalf uur later reden we door het bosrijke gebied waar het Britse leger met zijn tanks oefent en we konden er elk moment een overstekende tank tegenkomen volgens de borden langs de weg.
Het tankmuseum is een modern complex, met buiten een circuit voor rupsvoertuigen van het museum, dat gesponserd is door de Emiraten van Saudi Arabie. Er reed een omgebouwde tank over het circuit met daarin twintig bezoekers van het museum, die zich behoorlijk lieten uitschudden.
Binnen is de geschiedenis van de tank op chronologische volgorde uitgelegd en we moesten eerst door de nagebouwde loopgraven van de eerste welerdoorlog. Hier werden we geconfronteerd met een jongetje van een jaar of vier, die huilend door zijn vader door deze verschrikking meegesleurd werd. Het ventje dacht dat het echt was, maar zijn vader toonde geen genade. Dat was dan ook meteen een prima maatstaf voor de gemiddelde bezoeker die we daar aantroffen. Erg veel kinderen met hun vaders, dia allemaal een beetje dommig uit hun ogen keken naar de stalen monsters van dood en verderf.
Vervolgens kwamen we uit de loopgraven in de diverse hallen terecht, waar naar schatting een kleine honderd tanks en pantserwagens van verschillende pluimage waren tentoongesteld. Mijn ogen deden zeer na een uurtje of twee door die halen lopen, door de dieselstank die er hing.
Na twee en een half uur zware gevechtsvoertuigen bekijken werd het gewoon surrealistisch. Zoveel efficiency op de vierkante centimeter, mannen in extreem kleine ruimten, mislukte experimentele gevaarten die nooit zijn ingezet, legendarische verhalen van helden en anti helden, tachtig tonners die niet in een keer gewogen konden worden, allerlei soorten munitie die kunnen worden afgeschoten, pantserplaten met een geheime samenstelling, tanks die helemaal ingesmeerd zijn met speciale verf tegen magnetische mijnen, tanks die in een zweefvliegtuig passen, tanks die zo zijn gebouwd, dat ze op de trein precies door een spoortunnel passen, tanks die uit andere tanks komen, Rolce-Royce-pantserwagens, de motorfiets van ‘Lawrence of Arabia’, het ene metalen monster was nog gekker dan het andere.
Toen weer naar huis. De benzinetank was bijna leeg en we konden met de Maestro kaart van Nanette bij geen enkel tankstation pinnen. Dus eerst op zoek naar een bank met een betaalautomaat. Cash pinnen kost per keer ongeveer € 2,-, maar er zat niets anders op. Uiteindelijk met een goed gevulde BMW tank weer terug naar Salisbury, precies op tijd voor de fish-en-chips caravan, die eens per week op de camping aanmonstert. ‘Lekker’ gegeten, en daarna ben ik even alleen in de stad bier gaan drinken.
Het gezinsleven komt af en toe regelrecht op me af en ik moet er dan even tussenuit. Ik heb in de stad drie pubs geprobeerd en bleef hapen aan een Engelse ex-militair, die vertelde, dat in Salisbury eigenlijk alleen maar ex-militairen wonen. Stoere verhalen en vooral veel bier later kroop ik weer lekker tegen mijn eigen tank aan.
Tien uur ging de wekker en waren we allemaal paraat. Twee uur en een kwartier later zaten we in de auto naar Brommington, waar het grootste tankmuseum ter wereld is gevestigd.
Anderhalf uur later reden we door het bosrijke gebied waar het Britse leger met zijn tanks oefent en we konden er elk moment een overstekende tank tegenkomen volgens de borden langs de weg.
Het tankmuseum is een modern complex, met buiten een circuit voor rupsvoertuigen van het museum, dat gesponserd is door de Emiraten van Saudi Arabie. Er reed een omgebouwde tank over het circuit met daarin twintig bezoekers van het museum, die zich behoorlijk lieten uitschudden.
Binnen is de geschiedenis van de tank op chronologische volgorde uitgelegd en we moesten eerst door de nagebouwde loopgraven van de eerste welerdoorlog. Hier werden we geconfronteerd met een jongetje van een jaar of vier, die huilend door zijn vader door deze verschrikking meegesleurd werd. Het ventje dacht dat het echt was, maar zijn vader toonde geen genade. Dat was dan ook meteen een prima maatstaf voor de gemiddelde bezoeker die we daar aantroffen. Erg veel kinderen met hun vaders, dia allemaal een beetje dommig uit hun ogen keken naar de stalen monsters van dood en verderf.
Vervolgens kwamen we uit de loopgraven in de diverse hallen terecht, waar naar schatting een kleine honderd tanks en pantserwagens van verschillende pluimage waren tentoongesteld. Mijn ogen deden zeer na een uurtje of twee door die halen lopen, door de dieselstank die er hing.
Na twee en een half uur zware gevechtsvoertuigen bekijken werd het gewoon surrealistisch. Zoveel efficiency op de vierkante centimeter, mannen in extreem kleine ruimten, mislukte experimentele gevaarten die nooit zijn ingezet, legendarische verhalen van helden en anti helden, tachtig tonners die niet in een keer gewogen konden worden, allerlei soorten munitie die kunnen worden afgeschoten, pantserplaten met een geheime samenstelling, tanks die helemaal ingesmeerd zijn met speciale verf tegen magnetische mijnen, tanks die in een zweefvliegtuig passen, tanks die zo zijn gebouwd, dat ze op de trein precies door een spoortunnel passen, tanks die uit andere tanks komen, Rolce-Royce-pantserwagens, de motorfiets van ‘Lawrence of Arabia’, het ene metalen monster was nog gekker dan het andere.
Toen weer naar huis. De benzinetank was bijna leeg en we konden met de Maestro kaart van Nanette bij geen enkel tankstation pinnen. Dus eerst op zoek naar een bank met een betaalautomaat. Cash pinnen kost per keer ongeveer € 2,-, maar er zat niets anders op. Uiteindelijk met een goed gevulde BMW tank weer terug naar Salisbury, precies op tijd voor de fish-en-chips caravan, die eens per week op de camping aanmonstert. ‘Lekker’ gegeten, en daarna ben ik even alleen in de stad bier gaan drinken.
Het gezinsleven komt af en toe regelrecht op me af en ik moet er dan even tussenuit. Ik heb in de stad drie pubs geprobeerd en bleef hapen aan een Engelse ex-militair, die vertelde, dat in Salisbury eigenlijk alleen maar ex-militairen wonen. Stoere verhalen en vooral veel bier later kroop ik weer lekker tegen mijn eigen tank aan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
