Smalspoor
Door: wicovos
Blijf op de hoogte en volg Wico
09 Augustus 2011 | Verenigd Koninkrijk, Hereford
8 augustus 2011,
Al vroeg ging de wekker, die we nog drie keer, lepeltje-lepeltje uitznoozden. Het ochtendritueel verliep deze keer eens zonder dralen en we vertrokken zoals geplanned rond achten voor een drie uur durende autorit naar het natuurreservaat ‘Snowdonia’ in Wales. Onderweg zouden we ook nog een aquaduct bezoeken in Llongollan.
De wegen hier zijn allemaal provinciale wegen, twee baans, maar je mag er wel 100 km/u of 50 mijl p/h rijden. Op maandagochtend gaat dat natuurlijk niet, want ook de plaatselijke boer moet zijn kuilgras afleveren met zijn tractor en dat gaat over dezelfde wegen als al het andere vrachtverkeer. Daarnaast waren die Britten vast dronken toen ze hun wegennet aanlegden, want er is werkelijk geen enkel stuk weg gewoon rechtdoor aangelegd. Ook gaat het daarbij op en neer, omdat het hier nogal heuvelachtig is.
Het aan de verkeerde kant van de weg rijden heb ik nu wel onder de knie, hoewel we nog steeds weleens eerst de verkeerde kant opkijken bij het oversteken. Inhalen is wat lastiger, omdat de bestuurder niet aan de kant van de andere weghelft zit en dus geen overzicht heeft. Engelsen rijden verder best redelijk, maar ze zijn net iets te voorzichtig eigenlijk.
Het hele land is ook bezaaid met waarschuwingsborden voor snelheidsflitsers, waarvan we er vandaag precies eentje hebben gespot. Na elke kruising, om de honderd meter staat zo’n waarschuwing, maar geen flitser te bekennen.
Het landschap is heel idyllisch, met overal grote oude bomen, groene weiden met fris geschoren schapen, mooie landhuizen en pittoreske cottages, die dan wel weer langs een drukke weg staan, omdat daar vroeger ook het karrenspoor langs liep. Bijna alle huizen hier staat te koop. Hier en daar staan ook van die geweldige landhuizen, die ze alleen in Groot Brittannië lijken te hebben, met lange oprijlanen en grote stukken grond, omgeven met muren of gietijzeren hekken.
Duidelijk merkbaar was ook de overgang van Engeland naar Wales. Ineens staat alles twee keer vermeld, eerst in het Welsch en eronder in het Engels. Welsch is niet te begrijpen. Het is het Fries van Groot Brittannië.
Het landschap van Wales is ook behoorlijk ruiger dan het Engelse, vooral toen we in Snowdonia arriveerden. Snowdonia is erg toeristisch. Iemand schreef al eerder heel treffend, dat het leek op Valkenburg en de Ardennen in het hoogseizoen. Het sterft er van de wandelaars, bejaarden en geschoren schapen natuurlijk. Maar het is allejezus mooi! Echt geweldige landschappen, kleuren, ruige rotspartijen, kraakheldere beekjes en rijke cultuur.
Aan de voet van de ‘Snowdon’, de hoogste berg (ca. 1075m) van Wales, aangekomen moesten we uitgebreid overleggen over hoe we op de top zouden geraken. Het was inmiddels twee uur in de middag en de wandeling zou twee en een half uur duren. Gelukkig reed er ook een stoomtreintje naar de top, maar bij navraag deed die er minstens een uur over en kostte een kaartje € 28,- p.p. enkele reis. Even snel uitgerekend zouden we er met z’n vieren een slordige € 220,- voor kwijt zijn heen en terug en er vijf uur over doen, want het treintje zt voor de komende twee uur volgeboekt. Daarna moesten we ook nog eten en drie uur terugrijden naar de camping in Hereford.
Dat hebben we allemaal dus niet gedaan.
We hebben een uur de berg opgewandeld en een uur weer terug en zijn daarna weer huiswaarts vertrokken. De wandeling op zich was in het begin erg stijl omhoog, het was er druk van de andere wandelaars en we waren zeiknat geregend bij het eerste boeren hek, dat we moesten passeren. Maar de natuur maakte alles goed. De mist, de zon die er af en toe doorkwam, de spiegelingen, de vergezichten, de schapen (geschoren), het frisse groene gras, de beekjes, de frisse lucht, de elementen, de bijzondere wisselingen in kleuren en de treintjes die naaste het wandelpad omhoog reden waren echt overweldigend. Ik had het voor geen goud willen missen. Het was gewoon ontroerend.
Als ik zo de foto’s terugzie, vind ik zelf, dat ik loop te lullen en dat de Alpen echt VELE malen beter zijn. Maar ja. Ik beleefde het nu eenmaal zo.
Ik heb me voorgenomen zeker nog eens een echte wandelvakantie te gaan houden in Wales. Dat moet echt geweldig zijn.
Al vroeg ging de wekker, die we nog drie keer, lepeltje-lepeltje uitznoozden. Het ochtendritueel verliep deze keer eens zonder dralen en we vertrokken zoals geplanned rond achten voor een drie uur durende autorit naar het natuurreservaat ‘Snowdonia’ in Wales. Onderweg zouden we ook nog een aquaduct bezoeken in Llongollan.
De wegen hier zijn allemaal provinciale wegen, twee baans, maar je mag er wel 100 km/u of 50 mijl p/h rijden. Op maandagochtend gaat dat natuurlijk niet, want ook de plaatselijke boer moet zijn kuilgras afleveren met zijn tractor en dat gaat over dezelfde wegen als al het andere vrachtverkeer. Daarnaast waren die Britten vast dronken toen ze hun wegennet aanlegden, want er is werkelijk geen enkel stuk weg gewoon rechtdoor aangelegd. Ook gaat het daarbij op en neer, omdat het hier nogal heuvelachtig is.
Het aan de verkeerde kant van de weg rijden heb ik nu wel onder de knie, hoewel we nog steeds weleens eerst de verkeerde kant opkijken bij het oversteken. Inhalen is wat lastiger, omdat de bestuurder niet aan de kant van de andere weghelft zit en dus geen overzicht heeft. Engelsen rijden verder best redelijk, maar ze zijn net iets te voorzichtig eigenlijk.
Het hele land is ook bezaaid met waarschuwingsborden voor snelheidsflitsers, waarvan we er vandaag precies eentje hebben gespot. Na elke kruising, om de honderd meter staat zo’n waarschuwing, maar geen flitser te bekennen.
Het landschap is heel idyllisch, met overal grote oude bomen, groene weiden met fris geschoren schapen, mooie landhuizen en pittoreske cottages, die dan wel weer langs een drukke weg staan, omdat daar vroeger ook het karrenspoor langs liep. Bijna alle huizen hier staat te koop. Hier en daar staan ook van die geweldige landhuizen, die ze alleen in Groot Brittannië lijken te hebben, met lange oprijlanen en grote stukken grond, omgeven met muren of gietijzeren hekken.
Duidelijk merkbaar was ook de overgang van Engeland naar Wales. Ineens staat alles twee keer vermeld, eerst in het Welsch en eronder in het Engels. Welsch is niet te begrijpen. Het is het Fries van Groot Brittannië.
Het landschap van Wales is ook behoorlijk ruiger dan het Engelse, vooral toen we in Snowdonia arriveerden. Snowdonia is erg toeristisch. Iemand schreef al eerder heel treffend, dat het leek op Valkenburg en de Ardennen in het hoogseizoen. Het sterft er van de wandelaars, bejaarden en geschoren schapen natuurlijk. Maar het is allejezus mooi! Echt geweldige landschappen, kleuren, ruige rotspartijen, kraakheldere beekjes en rijke cultuur.
Aan de voet van de ‘Snowdon’, de hoogste berg (ca. 1075m) van Wales, aangekomen moesten we uitgebreid overleggen over hoe we op de top zouden geraken. Het was inmiddels twee uur in de middag en de wandeling zou twee en een half uur duren. Gelukkig reed er ook een stoomtreintje naar de top, maar bij navraag deed die er minstens een uur over en kostte een kaartje € 28,- p.p. enkele reis. Even snel uitgerekend zouden we er met z’n vieren een slordige € 220,- voor kwijt zijn heen en terug en er vijf uur over doen, want het treintje zt voor de komende twee uur volgeboekt. Daarna moesten we ook nog eten en drie uur terugrijden naar de camping in Hereford.
Dat hebben we allemaal dus niet gedaan.
We hebben een uur de berg opgewandeld en een uur weer terug en zijn daarna weer huiswaarts vertrokken. De wandeling op zich was in het begin erg stijl omhoog, het was er druk van de andere wandelaars en we waren zeiknat geregend bij het eerste boeren hek, dat we moesten passeren. Maar de natuur maakte alles goed. De mist, de zon die er af en toe doorkwam, de spiegelingen, de vergezichten, de schapen (geschoren), het frisse groene gras, de beekjes, de frisse lucht, de elementen, de bijzondere wisselingen in kleuren en de treintjes die naaste het wandelpad omhoog reden waren echt overweldigend. Ik had het voor geen goud willen missen. Het was gewoon ontroerend.
Als ik zo de foto’s terugzie, vind ik zelf, dat ik loop te lullen en dat de Alpen echt VELE malen beter zijn. Maar ja. Ik beleefde het nu eenmaal zo.
Ik heb me voorgenomen zeker nog eens een echte wandelvakantie te gaan houden in Wales. Dat moet echt geweldig zijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
