Het eerste deel

Dat gaat dus best lekker zo! Inmiddels in een gat vlakbij Karlruhe. Ik heb vandaag maar eens wat kilometers gemaakt, waaronder de kilometers langs de Lorelei, het meest romantische deel van de Rijn.

In Duitsland mag ik niet over de dijk rijden met mijn motorfiets. Dat is erg jammer voor de uitzichten en vergezichten, maar 'ik mag alles' zeg ik altijd en ik deed dan ook hele stukken over voetpaden, fietspaden en onverharde dijkdelen.

Ik zag behoorlijk veel industrie, Ford, Bayer, BASF en ik heb er van genoten! Gigantische terreinen, dorpen op zich. Je moet er van houden natuurlijk.

De schepen gaan erg langzaam stroomopwaarts, terwijl ze stroomafwaarts als lichte veertjes over de golfjes lijken te dansen. Ik ben nu inmiddels ook vier dagen onderweg en ben niet verder gekomen dan Salzburg. Dat belooft nog wat voor de rest, Zwitserland in.

Ik heb de eerste dag enorm zwaar onweer gehad, de tweede dag ook, met hagel en windstoten, de derde dag eindigde met hevige regen en ik zie nu ook weer de donderwolken boven mij samenpakken. Ik heb veel te veel bagage bij me, eigenlijk geprepareerd voor Mongolië maar ongezien achterop geladen. Alleen het koffiefilterhoudertje ben ik vergeten. Hebben ze nergens hier.

Keulen was erg gaaf, Koblenz is voor bejaarden, Mainz is lief en Ludwigshafen is eigenlijk BASF-city. Ook is mij nu wel duidelijk, dat de Duitsers de modelspoortreinhobby moeten hebben uitgevonden. Alles ziet er hier uit als miniatuurlandschap met Marklin-spoorweg. Zo'n trein gaat natuurlijk best snel, maar kan niet zoveel meenemen als een schip.

De Rijn blijft onverkort een belangrijke verkeersader, de moeder van alle transport, de reden van mijn bestaan.