Reisje langs de Rijn deel drie

Na mijn laatste mededelingen ben ik 's avonds al snel in de stad Basel beland, waar een of ander feest aan de gang was. Ik ben er samen met 'Jamie' op uitgetrokken, een room mate uit de jeugdherberg. Hij experimenteert voor de Britisch Airways met alternatieven voor vluchtleiding. Een erg wiskundig ventje dus.
Dat was te merken, want een echte drinkbroeder had ik niet in hem en hij wist binnen een half uur al bijna in een gevecht te raken met een dronken inwoner van Basel. We zijn ‘gecrasht’ in het museum voor moderne kunst, waar een live radiouitzending aan de gang was, die geheel gewijd was aan disco muziek. Erg grappig en lekkere beats.

De volgende dag ben ik afgereisd naar Schaffhausen. Vroeger woonde daar familie van me, waar ik nog als peuter een paar nachtjes heb gelogeerd en waar zelfs nog ergens een dagboekje van rondzwerft. Natuurlijk is Schaffhausen en belangrijke mijlpaal in mijn reisje, want officieel ontspringt hier de Rijn, om precies te zijn bij de watervallen. Alweer een ‘tourist trap’ van jewelste. Je moest een kaartje kopen om de waterval te kunnen zien vanuit haar meest spectaculaire perspectief. Ik dacht het niet dus. Even verderop liep het fietspad langs de spoorlijn, waar ze er hier in Zwitserland ook veel te veel van hebben.

Zwitsers houden van asfalt en alles wat eroverheen kan bewegen. Om de vijfentwintig meter is er een benzinepomp en elke motorrijder groet me, alsof ik hun beste vriend ben. Als ik ergens stop om een foto te maken komt er meteen iemand vragen of ik soms problemen met mijn fiets heb. De wegen 'vloeien' door het weelderige landschap, mijn banden 'zoeven' echt over het perfecte tarmac.

Ik ben in Schaffhausen blijven overnachten, maar ik was een beetje vroeg op de dag, dus ben ik even de stad ingelopen, waar toevallig een middeleeuws festival aan de gang was. Ik dacht dat ik een beetje gek was met mijn ‘skirmen’ maar die nabootsende middeleeuwers zijn echt gestoord! Ze vallen elkaar nog net niet aan met allerlei echt wapentuig, waarmee ze vervolgens ook gewoon boodschappen gaan doen in de supermarkt.

Verder was Schaffhausen erg saai en meer dan normaal, dus ik lag vroeg in bed.

De volgende ochtend was ik om een uur of negen al ingepakt en op weg naar Chur, waar de Rijn eigenlijk ontspringt, waar de Beneden- en BovenRijn samenvloeien in de Rijn. Eerst nog een deel langs het Bodenmeer, wat echt geweldig prachtig is. Daarna landinwaarts, naar de hoge Alpen. Er was niet echt een mogelijkheid om beide oevers te nemen voor de heen- en terugreis, maar een snelweg bracht uitkomst. Ik reed eerst te ver naar het plaatsje Flimt, waar ik dacht dat ik er was, maar ik bleek al voorbij de samenvloeiing te zijn.

De echte samenvloeiing vind plaats in Reichenau, een gehucht midden in de Rijn kloof. Ik ben er even afgestapt en heb er wat rondgeneusd. Het voelde best euforisch eigenlijk. Ik had het gevoel, dat ik iets bereikt had en dat alles nu kon gaan beginnen.

Hierbij doel ik op het therapeutische onderdeel van de reis, waar ik u allen niet mee zal vermoeien, maar het komt erop neer, dat ik het docentschap heb afgesloten en klaar ben voor een nieuwe start als ontwerper en kunstenaar. Mijn falen als leraar blijft nog wel steeds een soort nachtmerrie, dat zo nu en dan de kop op steekt in een Gilles-de-Latourette-achtige spontane vloek.

Ergens tijdens mijn reisje heb ik tegen mezelf gezegd, dat ik nu eenmaal een kunstenaar ben. Niet om mezelf aan te moedigen, maar meer als constatering, een relativering, als optelsom van de dingen, die ik beleef en hoe ik ze beleef. Het is waar mijn werkelijke passie ligt, waar ik echt in geïnteresseerd ben. In die wereld ben ik nu eenmaal alleen mezelf. Het past. Ik kan nu naar huis en moet me daarin storten alsof er niets anders bestaat. Hoe en wat is nog de vraag, maar er zijn aardig wat ideeën inmiddels in mijn kleine boekje opgenoteerd waar ik heel wat mee kan.

Tijdens de nacht in Lindau aan de Bodensee merkte ik, dat zo’n groot meer al het geluid ver doet dragen. Wat een lawaai was het daar! Het leek wel of al het geluid uit de aan het meer gelegen dorpen, steden, wegen en spoorlijnen samenkwam in mijn tentje. Ik heb met oordoppen in geslapen, maar het hielp niets. Pas toen de volgende morgen de vogeltjes weer gingen fluiten leek het wat rustiger te worden.

Om een uur of elf ’s morgens zat ik weer in het zadel en reed de rest van de dag in een file. Behoorlijk uitgeput kwam ik aan in Basel, waar ik ontdekte, dat Jean Tanguiley, een van mijn favorieten onder de kunstenaars, hier een eigen museum heeft. Ik heb een extra nachtje in het geweldige jeugd hostel geboekt om morgen zijn museum te gaan bekijken.

Aangezien de batterij van de fotocamera leeg begint te raken en ik de verkeerde oplader bij me heb, denk ik dat ik nu snel terug naar huis ga rijden.

Maar ik heb een doel, ik heb een nieuwe missie in mijn leven en mijn luiken staan weer open. Ik voel me redelijk als herboren, hoewel ik uiteindelijk toch weer niet ben gestopt met roken...